ถอดรหัส SILENT HIIS Playable Teaser
ผมตื่นขึ้นในห้องที่ค่อนข้างมืด พร้อมเสียงประหลาดๆที่ก้องในหัวกับประตูที่แง้มเปิดออกเหมือนมันพยายามจะเชื้อเชิญให้ผมเข้าไป ..โธ่ ให้ตายเถอะที่มันบ้านใคร ที่มันเรื่องบ้าอะไรกัน คือความคิดเดียวที่ดังซ้ำไปซ้ำมาในหัวผมซ้ำไปซ้ำมาตราบใดที่ผมยังหาคำตอบให้มันไม่ได้ ผมได้แต่เดินด้วยความมึนงงไปตามทางเดิน สิ่งเดียวที่รูปธรรมที่สุดตอนนี้คือเวลา 23.59 น. ของนาฬิกาบนโต๊ะ และรูปครอบครัวบนโต๊ะที่มันใครผมแน่ใจว่าผมไม่เคยรู้จัก และจากจำนวนแผงยาที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะก็เดาได้ว่าเขาไม่น่าจะปกติสุขแน่นอน
เอ๊ะ เดี๋ยวน๊ะ หรือ รูปครอบครัวนี้คือ ครอบครัวที่ลูกชายวัย 6 ขวบของเขาพ่อตัวเองยิงฆ่าตายหมกในห้องน้ำที่ได้ยืนเสียงในข่าวที่มันกำลังดังอยู่ทั้งบ้าน ?
..ไอ้ประตูแต่ละห้องมันเปิดไม่ได้เอาเสียเลยด้วย ผมได้แต่เดินผ่านประตูตรงทางเดินไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“โอ้ พระเจ้านี่ผมกำลังเดินวนอยู่ที่เดิมนี่หว่า “
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ผมเดินวนไปมากับทางเดินเดิมๆอยู่หลายนาที จนประตูบานนึงที่มันเคยปิดก็เริ่มแง้มเปิดออก แต่ให้ตายเถอะผมเข้าไปไม่ได้ แล้วไอ้เสียงเด็กร้องโหยหวนนี่มันอะไรกัน ? หยุดร้องเสียทีเถอะน้องเอ๊ย พี่ขนลุกไปหมดแล้ว ผมไม่อยากจะสนไอ้ห้องบ้านี่หรอก แต่มันเป็นห้องเดียวที่เปิดอยู่ หลังจากวนเวียนอยู่หน้าประตูนี้อยู่นาน จนเจ้าของปริศนาเอื้อมมาดึงประตูให้ปิดทันที ! นี่มันไม่ตลกแล้วน๊ะ ! แต่ผมก็ยืนอึ้งจนก้าวขาไม่ออกอยู่นาน ทันทีที่เริ่มก้าวขาออกผมก็รีบออกจากโถงทางเดินนี้ทันทีทั้งๆที่รู้ว่าเดี๋ยวมันก็ต้องกลับมาที่เดิม
แน่นอนอีกครั้งที่ผมต้องวนกลับมาโถงทางเดินเดิม แต่คราวนี้ไอ้ประตูห้องตรงมุมโถงบ้านั้นมันกลับเปิดออกแบบเต็มๆ ผมคิดอยู่นานก่อนจะรวบรวมความกล้าเข้าไปดูในห้อง มันแค่ห้องน้ำแคบๆที่มีไฟฉายตกอยู่ ก็ยังถือว่าผมโชคดี เหมือนมันกลัวผมจะเห็นในสิ่งที่ผมไม่อยากจะเห็นไม่ชัดอย่างนั้นแหละ นั่นไง ! ทันทีที่แสงไฟสาดส่องไปที่โถล้างมือ ไอ้เด็กทารกนอนดิ้นในกองเลือด ! ทำไมน้องจะให้พี่ช่วยหรอ ฝันไปได้เลย ใช่ ผมมัวแต่คิดบ้าอะไร ผมควรออกจากห้องน้ำบ้านี่ตั้งแต่ 2 นาทีแรกแล้ว ผมรีบเดินออกประตูตรงสุดทางเดินอีกครั้ง
รอบนี้ไฟที่มุมทางเดินมันปิดจนมืดสนิทเสียแล้ว ผมกำไฟฉายที่เต็มไปด้วยเหงื่อในมือแล้วค่อยๆเดินผ่านมุมห้องไป เสียงกุกกักที่เหมือนอะไรตามหลังมาตลอดผมก็รู้สึก แต่ผมก็ไม่เคยที่จะอยากหันไปดูมันซักนิด ถ้าผมหันไปให้ตกใจก็จบ ความกลัวทำให้ผมคิดได้แค่นั่น แต่ เฮ้ย ! ไอ้บ้า มีบางอย่างพุ่งเข้ามาดึงแล้วเอาหน้าพร้อมรอยยิ้มสุดสยองของมันมาเสนอให้เห็นเต็มๆ
อะไร อะไร !! มันไปไหนแล้ว ? อะไร 204863 อะไร มันพูดอะไรว่ะ มันชักจะบ้านกันใหญ่แล้ว
แต่ผม ผม ..หมดแรงที่จะลุกแล้ว….
นี่ ผมตายแล้วหรอ ผมตื่นขึ้นมาที่ห้องเดิม โถงทางเดินเดิมอีกแล้ว ? ถ้าเป็นฝันร้ายก็ขอให้มันจบเสียทีเหอะ ที่มุมทางเดินมืดๆนั่นไม่เอาแล้ว เดี๋ยวก็โดนอีกรอบแน่ หลังจากผ่านความสยองมาผมเริ่มที่จะมีสติทีจะสำรวจสิ่งต่างๆรอบตัวมากขึ้นมากกว่าเดินเป็นวงกลมให้ผีหลอก ตรงที่ยืนมีแต่นาฬิกาและกรอบรูปที่หน้าของเจ้าของรูปถูกฉีกไป เอ๊ะ เดี๋ยวน๊ะ มันมีข้อความเขียนอยู่นี่
“ เสียงของฉัน คุณได้ยินมันมั๊ย ?
ข้อความของชั้น คุณได้อ่านมันมั๊ย ?
ฉันจะรอคุณอยู่ตรงนี้ตลอดไป จนกว่าคุณจะมาหาฉัน “
มันหมายถึงอะไร ปริศนาหรอ ? ผมกัดฟันเดินผ่านความมืดไปตามทางเดินอีกรอบ จนถึงประตูหน้า กรอบรูปข้างประตูก็ตกลงมากระแทกพื้นทันที ใจผมตกไปถึงตาตุ่มอีกครั้ง ผนังข้างประตูมันเขียนว่า “ ผมได้ยินเสียงบ้างอย่างที่เรียกผมดังมาจากขุมนรก “ เออ เอาไงก็เอาเหอะ นี่ผมต้องเดินผ่านอะไรตรงที่ผีบ้ามันพุ่งเข้ามาอีกแล้วหรอ .. ผมกัดฟันจนเดินผ่านประตูไปได้อย่างปลอดภัย แน่นอนผมกลับมาที่โถงทางเดินเดิมอีกแล้ว แต่พอพ้นมุมโถง สุดทางเดินมามีไฟสีแดงๆขึ้นมาให้ชวนตกใจมากกว่าสงสัย ผมกลืนน้ำลายจนปากแห้งก่อนจะเดินเข้าไปดูให้แน่ใจ ผมย่างเข้าไปแบบที่ช้าที่สุดจึงค่อยๆได้ยินเสียงน้ำหยดลงพื้นดังขึ้ยเรื่อยๆ โอ้ให้ตาย ! ภาพที่เห็นคือตู้เย็นถูกแขวนห้อยอยู่ด้านบน แล้วเลือดที่มันไหลทะลักออกมานองพื้นก็คือเสียงที่ผมได้ยิน โอ้ ไอ้พ่อบ้านนี้มันฆ่ายกครัวแน่ๆ ผมตัดใจเลิกคิดอยากรู้ว่าอะไรมันอยู่ข้างในแล้วเดินผ่านประตูทางเดินอีกรอบ ผมเห็นข้อความบนขอบประตูว่า “ ริซ่า ผมขอโทษ มีบางอย่างที่ชั่วร้ายมันอยู่ในตัวผม “ และตามทางเดินเดิมๆอีกรอบ ก็เริ่มทีข้อความที่พนังมากขึ้น “ Hi Lo “ เด็กน้อยเป็นคนเขียนผิดจาก Hello แน่ๆ แต่ที่ผมกำลังคิดคืออยากให้ไอ้เด็กผีบ้านี่มันหยุดแหกปากเสียทีเหอะ ใจอยากจะเข้าห้องน้ำแล้วหักคอให้มันตายอีกรอบแต่ก็ไม่กล้า ตัวเลขจากนาฬิกาบนโต๊ะ เที่ยงคืน พอดี ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินวนไปมาตามทางเดินรอบแล้วรอบเล่าจนคราวนี้แสงไฟทุกดวงมันก็แดงเถือกไปหมด !
.. โอ้ ให้ตาย ตาเริ่มเบลอ หัวใจก็เต้นแรงจนมันแทบจะระเบิดออกมาแล้ว นี่ผมกำลังจะบ้าเพราะความกลัวสุดขีดหรือสัญญาณว่าความสยองมันกำลังจะยกระดับขึ้นอันแน่ฟ่ะ ผมไม่รู้อะไรแล้ว ได้แต่วิ่งวนไปมา ท่ามกลางไฟสีแดงฉานที่ส่องทั้วบ้านและดวงตาที่น่าสยองที่มองมาจากทุกกรอบรูป ..นี่มันบ้าอะไรกันว่ะเนี้ย …
ให้ตายเถอะ ผมหมดแรงที่จะลุกขึ้นเดินอีกรอบและอีกรอบในบ้านบ้าๆนี้แล้ว จะฆ่าก็ฆ่า จะตายก็ตาย ผมเบื่อเต็มที ไม่รู้กี่รอบแล้วที่ผมต้องลุกขึ้นมาในบ้านนี้ซ้ำๆไปซ้ำๆมา จนผมสังเกตโทรศัพท์ที่ตกมุมทางเดินมาถูกยกออกจึงเข้าไปสำรวจ จู่ๆเสียงระฆังก็ดังกังวาลขึ้น ตามด้วยเสียงโทรศัพท์ตรงหน้า “ คุณเป็นคนที่ถูกเลือก “ ใครเลือก ? เลือกไปเพื่อ มันจบแล้วหรอ ? ผมออกจากบ้านบ้าๆนี้ได้แล้วใช่มั๊ย ? และทันทีที่ผมก้าวพ้นประตูทางเดิน ผมก็ออกมาด้านนอกได้อย่างง่ายดายซะอย่างงั้น ผมหนีพ้นแล้วหรอ หรือ ฝันร้ายมันแค่เพิ่งเริ่มต้น ?
บนถนนที่มีแสงไฟสลัวและเต็มไปด้วย หมอก ที่นี่มันที่ไหนกันแน่ ?
แล้ว ผม ล่ะ เป็นใคร ?
“ ระวัง ! ในทุกครั้งที่ก้าวผ่านในทุกความแตกต่างของทุกช่วงประตูที่ถูกแบ่งแยกตามความเป็นจริง ถามตัวเองก่อนว่า ตัวคุณเองจะเป็นคนเดิมอยู่หรือเปล่า ? “
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น